ارائه لایحه ملی شدن آب به مجلس شورای ملی

لایحه ملی شدن آب های ایران 21 آبان ماه 1345 به مجلس شورای ملی ارائه شد. این لایحه 27 تیر 1347 به تصویب رسید.

در ماده یک این مصوبه آمده بود: کلیه آب های جاری در رودخانه ها و انهار طبیعی و دره ها و جویبارها و هر مسیر طبیعی دیگر اعم از سطحی و زیرزمینی و همچنین سیلاب ها و فاضلاب ها و زه آب ها و دریاچه ها و مرداب ها و برکه های طبیعی و چشمه سارها و آب های معدنی و منابع آب های زیرزمینی ثروت ملی محسوب می شود و متعلق به عموم است و مسوولیت حفظ و بهره برداری این ثروت ملی و احداث و اداره تاسیسات توسعه منابع آب به وزارت آب و برق محول می شود. همچنین در ماده 2 این قانون تصریح شده بود: بستر انهار طبیعی و رودخانه ها اعم از اینکه آب دائم یا فصلی داشته باشند متعلق به دولت است و پهنای آن تا حدی است که مسیر رودخانه یا نهر را در حداکثر طغیان معمولی نشان دهد و همچنین است ساحل دریاها و دریاچه ها. طبق قانون اراضی ساحلی مصوب 25/ 5/ 1346 ایجاد هر نوع اعیانی در بستر انهار و رودخانه ها و در سواحل دریا و دریاچه ها اعم از طبیعی یا مخزنی با توجه به حریم قانونی ممنوع است مگر با اجازه وزارت آب و برق.

21 آبان سال 977 ه.ش شاه عباس پس از پیروزی بر ازبکان پایتخت کشور را از قزوین به اصفهان منتقل کرد. دوازدهم نوامبر سال 1598 میلادی شهر اصفهان یک بار دیگر پایتخت ایران شد. شاه عباس اول تصمیم به انتقال پایتخت از قزوین گرفته و کار این انتقال هفت سال طول کشیده بود. به طور کلی، صفویان در طول حکومت نسبتا طولانی سیصد ساله خود در ایران، سه شهر مهم تبریز، قزوین و اصفهان را به پایتختی برگزیدند.پیش از دوران سلطنت شاه عباس، اصفهان در سال 931 میلادی به تصمیم «مرداویز» قهرمان ملی ایرانیان که سودای احیای امپراتوری ایران با همه مراسم و آیین های باستانی اش را در سر داشت، پایتخت اعلام شده بودطغرل سلجوقی که در جریان تعرض مسلحانه به ایران در نهم اوت 1052، اصفهان را تصرف کرده بود، این شهر را به عنوان پایتخت خود اعلام و اصفهان این عنوان را چند سال حفظ کرده بود. طغرل که یک سنی متعصب بود از اصفهان عازم بغداد شد و به حکومت بوئیان شیعه بر این شهر پایان داد و قدرت را به سنی ها و رئیس شان خلیفه عباسی بازگرداند.