چند وقت پیش در یکی از کلاس هایم قرار بود بچه ها یک نمایش بازی کنند. تصمیم گرفتم به جای اینکه من گروه ها و نقش هایشان را انتخاب کنم، این اختیار را به خودشان بدهم. در واقع تمام اختیار را به خودشان بدهم. یادم می آید که اولش، همه شاکی بودند و می گفتند: «آقا، نمی شه خودتون انتخاب کنین؟»

ماژیک را روی میز گذاشتم و گفتم:«خودتان یک نفر از خودتان را انتخاب کنید که منشی باشد و کارها را هماهنگی کند. بعدش خودتان گروه های چهار نفره تشکیل دهید و نقش های تان را هم خودتان انتخاب کنید و بعد از 10 دقیقه باید بیایید و اجرا کنید.»

سکوت کردم و در گوشه ای از کلاس ایستادم و دانش آموزهایم را تماشا کردم. اولش، با هم کنار نمی آمدند و این دقیقا همان چیزی بود که من می خواستم روی آن کار کنم؛«همکاری»

در کمتر از 2 دقیقه، خودشان کسی را به عنوان منشی انتخاب کردند و بعد، در گروه های چهار نفره، آن نمایش را تمرین کردند و وقتی زمان شان تمام شد، روی صندلی اضافه ای که در کلاس بود نشستم و صبر کردم تا نمایش را اجرا کنند. خیلی لذت بردم. چون می دیدم که چطور تلاش می کنند تا بهترین شان را ارائه کنند. وقتی همه گروه ها اجرا کردند، یکی از دانش آموزهایم گفت: «آقا، تا الان هیچ کس این قدر به ما احترام نگذاشته بود.» بعد از آن روز، در همه کلاس هایم این روش را به کار بردم و باز هم می دیدم همان دانش آموزهایی که گاهی واقعا نمی دانستند چه کاری باید انجام بدهند، چون هیچ وقت،

هیچ کس، این همه اختیار را به آنها نداده بود، چقدر خوب عمل کردند و نشان دادند که از عهده هر کاری برمی آیند.