مطابق با گزارش بودجه خانوار در مناطق شهری ایران در سال 1396، منتشر شده توسط بانک مرکزی ایران گروه هزینه ای «تفریح و امور فرهنگی» در میان گروه های دوازده گانه هزینه ای خانوارهای شهری طی سال های 1387 تا 1396 یکی از سه گروه با کمترین درصد سهم بوده است و تنها از دو گروه «دخانیات» و «تحصیل» سهم بیشتری در میان هزینه های خانوارهای شهری دارد. متوسط هزینه خالص سالانه در گروه «تفریح و امور سرگرمی» برای خانوار شهری از 2/6 درصد در سال 1387 به 2 درصد در سال 1396 کاهش یافته است و طی سه سال منتهی به سال 96 عدد دو درصد را نشانه گرفته است. همین روند برای خانواده روستایی نیز وجود دارد. از سوی دیگر ارقام بودجه عمومی سال 1397 نشان می دهد که سهم این گروه تنها یک درصد از کل بودجه کشور است.

سهم اندک این گروه کالایی در میان هزینه های خانوار گویای آن است که در شرایطی که به صورت پیوسته از ارزش پول ملی کاسته شده و به تبع آن قدرت خرید نیز کمتر شده است، افراد جامعه به کاهش هزینه ها روی می آورند پس سهم کالاهای فرهنگی که از جمله نیازهای اساسی فرد تلقی نمی شود در سبد هزینه های خانوار کمتر شده است. از سوی دیگر طی همین دوره با دو جهش تورمی رویارو بوده ایم که این نیز مزید بر علت شده است.

حتما شنیده اید که در شرایط بد اقتصادی فرهنگ اولین قربانی و در شرایط بهبود، آخرین بهره مند است. حتی در غرب پیشرفته، به محض اینکه رشد اقتصادی کاهش می یابد، از تیراژ روزنامه ها کاسته می شود. وقتی شما احساس کنید که اقتصاد در حال منقبض شدن است، بر رفتارتان در حوزه مصرف فرهنگی اثر می گذارد. رشد اقتصاد یک صنعت تابعی است از رشد اقتصادی کل کشور. در وضع موجود با هم پیدایی رکود اقتصادی یعنی کاهش مستمر نرخ رشد همچنین افزایش تورم به معنی افزایش مستمر قیمت ها، صنایع مختلف از آن میان صنایع فرهنگی هنری دچار کاهش رشد شده اند چراکه تقاضا به دلیل کاهش قدرت خرید و درآمد سرانه افراد کاهش یافته است. این وضع مثلا در صنعت نشر سبب کاهش فروش بنگاه های اقتصادی نشر شده و سوددهی موسسات نشر را با کاهش شدید مواجه ساخته است. با این وصف برای بهبود اقتصادی صنایع فرهنگی باید چشم به بهبود اوضاع کلی اقتصاد کشور داشت.