از نظر قرآن، چیزهایی در اختیار انسان است که جزو امانت های الهی است. بنابراین، انسان به عنوان امین باید آنها را نگهداری کرده و به صاحب آن بازگرداند. امانت هایی که در اختیار انسان است، در چارچوب قوانین عقلی و نقلی قابل بهره برداری است و انسان می تواند با مراعات قوانین از آنها استفاده کند که از جمله آن قوانین عدم زیان و ضرر به اصل امر امانی است؛ البته اگر انسان همه این امور را مراعات کرد و به علل درونی و یا بیرونی، زیان و ضرری به امر امانی رسید، پاسخگو نیست؛ زیرا امانتداری بر اساس استطاعت و مراعات قوانین انجام شده است؛ در این صورت عذری خواهد داشت که پذیرفتنی نزد عقل و عقلاء است و خدا نیز عذر چنین افرادی را می پذیرد.