وقتی فهمیدم قاسم مفقودشده، با گریه و زاری راهی حرم حضرت رضا(ع) شدم. از بین جمعیت خودم را به ضریح مطهر رساندم. بلندبلند گریه کردم و اشک ریختم. آنقدر ناراحت بودم که حال خودم را نمی فهمیدم، مبلغی که نذر کرده بودم را داخل ضریح ریختم. از امام رضا(ع) خواستم هر چه زودتر قاسم را به من برگرداند! همان شب در عالم رویا ندایی از سوی حرم مطهر حضرت رضا(ع) شنیدم، یک نفر گفت: «بیا و پول هایی که نذر حرم کرده ای و داخل ضریح ریختی بگیر.»

ناراحت شدم، می خواستند نذرم را پس بدهند! یک باره از خواب پریدم. به یاد حال روز قبل افتادم و حرفی که زده بودم! از امام رضا خواسته بودم هرچه زودتر قاسم را به من برگرداند! توی دلم گفتم: «خدایا توبه کردم… خدایا…»

بعد آن خواب با دلی آکنده به عشق ولایت به زیارت می رفتم و از اینکه شهادت نصیب فرزندم شده بود به خود می بالیدم.

خاطره ای از شهید قاسم آدینه

راوی: گل بانو قاسمی، مادر شهید