میان بیکاری و آسیب های اجتماعی ارتباطی مستقیم و معنادار وجود دارد. وقتی گستره تنگناهای معیشتی به علت عدم اشتغال، گسترش می یابد، اقداماتی هم که در تعارض با قوانین جامعه است، به سطح وسیعی می رسد. آنان که از اشتغال بی بهره اند، تصور می کنند، به لحاظ اجتماعی طرد شده اند و این امر زمینه ساز تولد ناهنجاری های اجتماعی است. اقتصاددانان از بیکاری 3 تا 6 میلیونی افراد جامعه خبر می دهند و این آمار یعنی امکان بروز هر نوع ناهنجاری وجود دارد. آنان که بیکار هستند خود را در شمار سرمایه های اجتماعی کشور قلمداد نمی کنند، خود را در سرنوشت کشور و تصمیمات سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی دولت ها سهیم نمی دانند.