بی تردید یکی از مهم ترین مصالحی که در شالوده بنای توسعه، پیشرفت و تعالی مادی و معنوی جوامع امروزی به کار می رود، آموزش وپرورش است. نزدیک به دو قرن از افتتاح دارالفنون به ابتکار امیرکبیر و با فاصله کوتاهی بعد از آن از تاسیس مدارس «رشدیه» می گذرد؛ از روزی که مردی خردمند به نام «میرزاحسن تبریزی» داروندارش را توشه راه دشوار «آموختن و پروردن» فرزندان کشورمان کرد و راه بیروت و بلاد دیگر گرفت و به سختی های راه نیندیشید و حاصل دل به دریا افکندنش مدارس «رشدیه» در تبریز و تهران بود. شگفت اینکه سرزمین ما با وجود تجربه و تاریخچه نسبتا طولانی آموزش وپرورش نوین، همچنان دچار سرگشتگی در سبک، کیفیت و کمیت متون آموزشی و نظام و سیستم حاکم بر مدارس است و هنوز هم به شکل و محتوای مناسبی دست نیافته است.