در میان فیلم بردارانی مانند جمشید الوندی، نصرت الله کنی، خانی، ایرج صادقپور و… که به پشتوانه جوهره غریزی شان به مرحله ای از خلاقیت و درک هنری و ذوق بصری رسیدند، فرج حیدری جایگاه خاص خودش را داشت. کافی است تا به مرور سیر همکاری او با مرحوم ایرج قادری از «پشت و خنجر» (1356) به بعد بپردازیم که چند نمونه موفقش را در فیلم های «تاراج» و «می خواهم زنده بمانم» می بینیم. با وجود تعلق این نوع فیلم ها و سلیقه و نگاه سازنده اش به سینمای متکی به گیشه و قصه پردازی باب طبع مخاطب عام و کلیشه های مرتبط با آن، فرج حیدری در این حوزه تخصصی کارش را به شکل حرفه ای و آمیخته با ظرافت های بصری در قاب بندی و شیوه نورپردازی