یک نماینده مجلس گفت: «جامعه ما متاسفانه شادی لازم را ندارد و باید مشخص شود چه عواملی موجب شده شادی در جامعه ما کاهش پیدا کند؟»

ما به عنوان کارشناس مسائل شادی آور جواب این نماینده مجلس را می دهیم:

1- توی تلویزیون و رادیو شش چهارم سال برنامه های مخالف شادی پخش می شود. آن دو روزی هم که روز جشن است، بین التعطیلین است که غم انگیز است.

2- توی جامعه ما این طوری است که اگر کسی شاد باشد یا به شادی مردم فکر کند بهش می گویند دلقک، اما اگر گریه مردم را دربیاورد بهش می گویند دلسوز جامعه.

3- جامعه ما طوری است که اگر کسی بخندد می گویند جلف و بی شعور است، اما اگر کسی قیافه اش غمناک باشد می گویند آهان… این آدم حسابی و ماخوذ به حیا و باشعور است.

4- خود آموزش وپرورش و ادارات و مشاغل دولتی هم این طوری اند که وقتی برای مصاحبه می روی، هرچی بدبخت تر و ماتم زده تر و… باشی، شانس اینکه قبولت کنند بیشتر است.

5- قرص نان که نیست، آیا از قرص شادی آور استفاده کنند؟

6- واقعا مردم بی انصافی داریم. چطور سخنرانی ها و تصمیمات برخی مسئولان را می شنوند و از قهقهه پیراهنشان جر نمی خورد؟

7- توی بخشی از جامعه می گویند دختر اگر شادی کند و بخندد و دندان هایش معلوم شود… ولش کن. اینها هرچی می خواهند بگویند. دختر لباس رنگی بپوشد، بخندد، درس بخواند، بخواهد برود ورزشگاه، بخواهد برود مسابقه خارج از کشور، بخواهد برای تحصیل برود خارج از کشور و… یک سری ناراحت می شوند. طبیعی است که ببینند دختر دارد می خندد و شاد است سکته را بزنند.

8- با توجه به مورد قبل، اگر اینها ممکن است سکته را بزنند، آیا بهتر نیست ما جلویشان را نگیریم؟!

9- شادی مقدماتی لازم دارد. وقتی فقط مقدمات غم مهیاست چه کار کنیم؟

10- بعید نیست از فردا پلیس خنده سر چهارراه بایستد و خنده ما را اندازه بگیرد.

جمع بندی: سوفیا… عشقم… مسئولان ما واقعا به این شعر که «نون چارکی سه عباسی… پنیر سیری دوعباسی… آدم مفلس رو چو من وامی داره به رقاصی!» اعتقاد دارند و فکر می کنند با مهندسی معکوس، هرچی اوضاع اقتصادی بدتر و اوضاع اجتماعی بسته تر و سخت تر شود، ما مردم شاد می شویم و واداشته می شویم به رقاصی.