زبان خشونت و افراطی گری، زبانی ویرانگر است. آنکه گیوتین و اسلحه را می شناسد، ضدگفت وگو و تعامل با مخالف فکری خود است؛ ویران می کند و سازنده نیست. چنان فضایی می سازد که در آن جایی برای دموکراسی نیست.

در فضای رادیکال نمی توان از احترام به مخالف فکری سخن گفت. این فضا، فضایی خشن و ضدتسامح است. این فضا در پی حذف و سرکوب است و چیزی از اعتدال نمی داند. آنکه در چنین فضایی زیست می کند، اگر اعتدالی هم در میان رفقای خود ببیند، با لفظ اپورتونیسم و سازش کار او را پس می زند. او شناخت خود از جهان، سیاست و تاریخ را رونوشتی راستین از واقعیت می نامد و شناخت غیر را شناخت دشمن طبقاتی.