غار ایوب در کوهی به همین نام در جنوب شرقی شهر دهج از توابع شهر بابک در استان کرمان قرار دارد. ویژگی مهم این غار دهانه بسیار بزرگ آن است که طولی 60 متری و ارتفاعی 80 متری دارد. منشا این غار گدازه های آتشفشانی بوده و بزرگ ترین غار آذرین کشور به شمار می رود. در طول سالیان عوامل طبیعی مانند رطوبت و هوای سرد باعث انقباض و انبساط شدید دیواره غار و جدا شدن تکه سنگ های بزرگ و درنتیجه افزایش وسعت غار شده است. باد نیز باعث کوبیده شدن دانه های ماسه بر بدنه غار و در نتیجه ایجاد حالت لانه زنبوری در فضای درونی آن شده است. باستان شناسان آثار سکونت مردمان عصر اشکانی را در این غار شناسایی کرده اند. در صحن مرکزی این غار جایگاه هایی برای نشستن وجود دارد که منزلگاه نام دارند و حدود 150 متر بالاتر از این منزلگاه ها، نقطه ای گود وجود دارد که رد پای انسانی با فیزیک بدنی قوی در آن به چشم می خورد و مردم محلی آن را منتسب به حضرت ایوب می دانند.