چه چیزی می توانیم از هگل درباره ترامپ و منتقدان لیبرال او بیاموزیم؟ شگفت آور است اگر بگویم، خیلی زیاد. هگل در متن انتقادی خود درباره طنز رمانتیک با نکوهش آن را رد می کند و آن را اقدامی منفی نگر و بیهوده می داند، ذهنیت پوچی که خود را بر هر محتوای عینی تفوق می بخشد، همه چیز را به سخره می گیرد و در دور باطلی از شوخ طبعی گرفتار می شود که از هر موضوعی تنها برای بذله گویی استفاده می کند.

امروزه، ما در این شکل از طنز به راحتی می توانیم یک روشنفکر پست مدرن را که وسواس گونه هر نهاد یا ارزش اجتماعی استواری را «تخریب» می کند، تشخیص دهیم. هگل چگونه با این طنز بیهوده مخالفت می کند؟ دیدگاه هگل عموما