(بدان ای سالک راه خدا!) مبدا گرایش انسان به پست و مقام، همان فطرت کمال جوی انسان است که در تشخیص مصداق کمال به خطا رفته است. چون انسان مفطور به این فطرت است و خدا چنین گرایشی را در نهاد او قرار داده که طالب کمال باشد و آن را دوست بدارد. این گرایش بد نیست و اصلا حب به الله تعالی هم از همین خمیره سرچشمه می گیرد. یعنی چون خدا کمال و جمال مطلق است، انسان او را دوست دارد. مشکل اینجا است که انسان وقتی چشمش بر روی حقایق این عالم بسته می شود و فقط دنیا را می بیند. فکر می کند که تمام مشکلات با جاه و مقام حل می شود و تنها جمال و کمال موجود در عالم پول و مقام است. (1)