.

سازمان های عمومی و خصوصی، خواه بزرگ و خواه کوچک، همواره در معرض این خطر قرار دارند که سیاست گذاران و تصمیم گیران آن و حتی مجریان در رده های پایین تر منافع شخصی یا حزبی خود را بر منافع سازمان مقدم بدارند و به بیان دیگر از سمت و موقعیتشان به نفع خود بهره برداری کنند. یکی از مهم ترین و بارزترین تفاوت ها بین جوامع رو به تعالی و جوامعی که رو به افول هستند، این است که در گروه اول شیوه های قانون گذاری و نظارت به نحوی سازمان یافته اند که امکان بهره برداری شخصی برای صاحبان قدرت در هر سطحی به حداقل برسد اما در گروه دوم تدبیری جدی برای این معضل اندیشیده و به کار گرفته نمی شود. یکی از بارزترین