محله ای که دوران کودکی تا ابتدای جوانی خود را در آن گذارندم ساکنان ارمنی زیادی داشت. هر روز در کوچه و خیابان همان قدر که کلمه سلام را می شنیدیم، کلمه بارو هم به گوشمان می رسید. هم چهارشنبه سوری داشتیم هم جشن آب پاشی. هم دیدوبازدید نوروزی داشتیم، هم تخم مرغ رنگی عید پاکی. از همه جالب تر همسایه دیوار به دیوارمان بود؛ یک مرد نظامی مسلمان که زن ارمنی گرفته بود. مرد را آقای سرهنگ صدا می کردیم و زن را مادام. مادام فارسی را با لهجه شیرین ارمنی صحبت می کرد، یک مادر پیر هم داشت که اصلا فارسی نمی توانست حرف بزند و به گمانم زبان فارسی را هم درست و حسابی نمی فهمید (احتمالا به همین دلیل بود که سال ها به