تا آنجا که من اطلاع داشتم حقیقت این بود که اطلاعات رئیس جمهوری در مورد پرونده خانم کلینتون در همان حدی بود که هر فرد عادی نیز می توانست از طریق رسانه ها از آن آگاه شود. او به هیچ وجه در جریان کارهایی که ما انجام می دادیم قرار نگرفته بود و اگر فقط اطلاعات منتشره در رسانه ها را تعقیب می کرد، در واقع چیزی از اصل ماجرا نمی دانست، چرا که خوشبختانه تا آن لحظه هیچ گونه اطلاعاتی به بیرون درز نکرده بود. با این حال اظهارات او همه ما را در شرایطی قرار داد که در صورتی که در پایان تحقیقات، اتهامی متوجه خانم کلینتون نمی شد، هدف حملات فرسایشی و تباه کننده قرار می گرفتیم.

در اوایل بهار، زمانی که من کم کم فرارسیدن پایان تحقیقات را بدون وجود مدارک و شواهد کافی برای طرح اتهام قضایی می دیدم، به قائم مقام دادستان کل - که در واقع رئیس مستقیم من بود - تاکید کردم به این فکر کند که اگر این پرونده بدون ارائه اتهامی بسته شود، پایان بازی چگونه خواهد بود. سالی ییتس قائم مقام دادستان یک دادستان حرفه ای بود که من از سال ها قبل و به طور غیررسمی با او آشنا بودم. او و یکی از دوستان نزدیکم با هم به عنوان دادستان های فدرال در آتلانتا کار کرده بودند و خانم ییتس در آنجا به عنوان فردی محکم، متفکر و مستقل شهرتی به هم زده بود و من به عنوان رئیس اف بی آی نیز این صفت ها را در او می دیدم. پرونده خانم کلینتون یک پرونده عادی نبود و سال 2016 نیز یک سال معمولی به شمار نمی رفت، به همین دلیل به خانم ییتس پیشنهاد کردم که یک شفافیت فوق العاده مورد نیاز است تا بتوانیم اعتماد مردم امریکا را دوباره جلب کنیم و از نهادهای قضایی کشور محافظت نماییم. من گفتم که امیدوارم او همه افراد را به کار بگیرد تا همه احتمالات را در سایه قانون بررسی کنند، ولی هرگز پاسخی از قائم مقام دادستان دریافت نکردم.