در جهان دانش های جغرافیایی، همیشه بر دو قطب «انسان» و «زیست بوم یا طبیعت» و تاثیر متقابل آنها بر یکدیگر تاکید می شود. گاهی جغرافیا در فرایند شکوفایی ماهیت و تجلی جوهر حقیقت نهایی با انسان ها، آن چنان نقش کارایی ایفا می کند که خصوصیات رفتار انسان ها را تحت تاثیر خود قرار می دهد. آیا در جهان آموزش وپرورش نیز چنین نسبت متقابلی بین دو قطب اصلی «دانش آموزان» و «محیط آموزشی» برقرار است؟ از اخبارهایی که این روزها و هرازچندگاهی می شنویم، خبر آسیب های جانی بر روح و جسم دانش آموزان در مدارس است و ازقضا آسیب زاتر از آنها، تکرار همین فاجعه ها در مدارس دیگر و به شکلی دیگر است که همگی از نامساعدبودن فضای