حضورمن درهنرستان موسیقی ملی به سال 1348 برمی گردد و سال 55 مدرک دیپلمم را دریافت کردم، آن زمان ریاست هنرستان برعهده استاد حسین دهلوی بود؛ هنرستان هم در خیابان فلسطین (کاخ) قرار داشت و به صورت مختلط برگزار می شد. در این هنرستان علاوه بر تدریس سازهای سنتی، سازهای کلاسیک غرب را هم آموزش می دادند. هنرستان عالی موسیقی هم در خیابان سپه بود و به صورت مختلط برگزار می شد که البته درهنرستان عالی تنها سازهای غربی را تدریس می کردند.

اما بهترین دوران تحصیلی ام به زمان آقای دهلوی وهنرستان موسیقی ملی برمی گردد و به عقیده من تمامی افرادی که در دوران ایشان تحصیل کردند درموسیقی نام و جایگاه شاخصی دارند. از دیگر فعالیت های من درعرصه موسیقی که وابسته به هنرستان موسیقی بود و در خود هنرستان هم تشکیل شد؛ تدریس درموسسه علمی کاربردی بود که بین سال های 80 تا 87 انجام گرفت که البته درهمان سال ها مدیریت گروه موسیقی موسسه علمی کاربردی را هم برعهده داشتم و بعد از آن (سال 89) آرام آرام ارتباطم را با مراکز فرهنگی قطع کردم. اما بعد از انقلاب با حضور مدرسان جوان و کم تجربه شرایط آموزشی تغییر کرد و به مانند سابق نشد و البته نمی توانستیم انتظار بهتر و بیشتری هم داشته باشیم، این درحالی است که مراکزعلمی ما باید همگام با زمان درحرکت باشند حالا نه درحد استاندارد های جهانی. اولین و مهم ترین اتفاق در یک هنرستان اختصاص اتاق تمرین برای هنرآموزان است که متاسفانه کمترین امکانات هم فراهم نشد. البته پیش از انقلاب هم امکانات محدود بود اما درحد همان تعداد اندک هنرجویان ولی بعد از انقلاب با وجود افزایش تعداد متقاضیان نه تنها امکاناتی افزوده نشد و پیشرفتی نبود بلکه پس رفت هم داشته ایم اما با وجود این همه افرادی که در هنرستان فعالیت داشتند ازهیچ تلاشی دریغ نکردند و جای تقدیر دارد. نکته دیگر اینکه درهمان اوضاع استعدادهای درخشانی هم معرفی شدند و سکان موسیقی را به دست خواهند گرفت اما اگر امکانات بهتری اختصاص یابد جوانان مستعد بیشتری پرورش می یابند. به عقیده من افرادی که در راس کار قرار دارند و تصمیم گیرنده هستند و مدیریت مراکز فرهنگی به عهده آنها است باید تخصص شان موسیقی باشد چرا که بدرستی نقاط قوت و ضعف را تشخیص می دهند و غیر از آن آب در هاون کوبیدن است.