ازامام باقر(ع) نقل شده است که فرمود: هنگامی که حضرت فاطمه(س) متولد شد، خدای تبارک و تعالی به فرشته ای وحی فرمود و به وسیله او زبان حضرت محمد(ص) باز گردید و او را فاطمه(س) نامید و آن گاه فرمود: من تو را به علم و دانش پرورش داده از دیگر زنان جدا ساخته و ممتاز گردانیدم، و از وجودت هرگونه پلیدی و آلودگی را بازگرفتم. پس امام باقر(ع) فرمود: به خدا سوگند که خداوند تبارک و تعالی به سبب عهد و میثاقی (که با رسول گرامی اش) داشت (فاطمه زهرا(س) را) به علم و دانش پرورش داد و او را از آلودگی پاک و جدا گردانید.(1)

جابربن عبدالله انصاری نقل کرده است که رسول خدا(ص) فرمود: فاطمه(س) مایه سرور و شادی دل من است، و فرزندانش میوه قلبم می باشند و همسرش نور دیده من است، و امامان معصوم از فرزندانش امانت من می باشند، و ایشان چون ریسمانی محکم از جانب خداوند به سوی خلق خدا کشیده شده اند، هر کس به آنان چنگ بزند و متوسل شود، نجات می یابد، و هر که از آنها تخلف و دوری نماید، هلاک می گردد.(2)