کسی از دور پیدا می شود، هیبتی محو و لرزان. زن از پشت آتش، پرهیب مردی را می بیند. لب هایش به جنبشی خفیف باز می شود: «ای رودم…» مرد نزدیک می شود. نه، اشتباه کرده، پسرش نیست. باد، هرم آتش را انگار توی جانش پخش می کند. می سوزد. دهانش خشک می شود، خشک تر. «نفت سفید» حالا برای زن فقط بوی دود می دهد. بوی تن پسرها را خیلی وقت است نشنیده. رفته اند دنبال کار و بارشان. دوباره زیر لب زمزمه می کند:«ای رودم…ای…» در هر خانه شعله ای هست و جای خالی رفته ای. روزی نفت سفید چه برو و بیایی داشت. 36 هزار نفر کجا و این 300، 400 نفر باقی مانده کجا که محصور مانده اند میان چاه های نفت سفید.