کفر اعتقادی با کفران عملی همراه است؛ چنانکه ایمان اعتقادی با شکر عملی همراه است؛ از همین رو می توان مومن را شاکر و کافر را ناسپاس دانست؛ اما پرسش این است که چرا برخی از مومنان، کفران نعمت می کنند و ناسپاسی روا می دارند؟ آیا باید در ایمان آنان شک کرد و آنان را در ایمانشان تکذیب کرد و دروغ دانست؟ یا اینکه برای ایمان مراتبی را بر شمرد که شاکران در مرتبه غایی و عالی ایمان قرار دارند و کفران کنندگان در مراتب پایین یا میانی هستند؟ چه عواملی موجب کفران نعمت های الهی می شود؟ و کفران نعمت های الهی چه آثاری در نعمت یا زندگی انسان به جا می گذارد؟ نویسنده در این مطلب بر آن است تا به این پرسش ها بر اساس آموزه های قرآن پاسخ دهد.