تمام لحظاتی که با آقای میم پشت میز دونفره کافه ای در غرب تهران مشغول صحبت بودیم، حواس مان نبود که اندک مشتری های آخرین ساعت های شب، با بالا و پایین رفتن صدای ما و بغض ها و اشک ها همراه مان می شوند؛ ما راویان قصه ای در یک تئاتر دونفره بودیم و آنها تماشاچیانش. آقای میم می توانست از این کار آنها ناراحت شود یا به نشانه اعتراض چیزی بگوید اما وقتی دونفر از تماشاچیان در آخرین اپیزود این درام دردناک سراغ مان آمدند و او را در آغوش گرفتند، انگار که تمام دنیا را به آقای میم داده بودند. آن شب آقای میم داستان زندگی اش را برایم تعریف کرد و خواست که به شکلی ناشناس در روزنامه چاپ کنم.