چه بخواهیم، چه نخواهیم نسل سینماگران ایرانی تغییر کرده است. بنابراین دیگر غیبت مسعود کیمیایی، داریوش مهرجویی، رخشان بنی اعتماد، تهمینه میلانی، بهمن فرمان آرا، ابراهیم حاتمی کیا، کمال تبریزی و دیگر چهره های شاخص سینمای ایران در دهه شصت و هفتاد، مثل سابق خبرساز نیست. شاید به همین دلیل است بسیاری از سینماگران پیش از جشنواره یا زمان برگزاری این رویداد، می کوشند از طریقی خود را به تیتر رسانه ها تبدیل کرده و دوباره مطرح شوند.

دهه نود، دهه تولد سینماگرانی است که بعضی از آنها در دهه هشتاد قد کشیدند و تعدادی دیگر در سال های اخیر وارد عرصه رقابت شده و درخشیده اند. برای سینمادوستان امروزی تماشای فیلم های نسل تازه، جذاب تر است. این را می شود از آرای مردمی که به صندوق ها ریخته می شود تشخیص داد. بهرام توکلی، پیمان معادی، صفی یزدانیان، سعید روستایی، نرگس آبیار، هومن سیدی، سهیل بیرقی، آیدا پناهنده، محمدحسین مهدویان و… چراغ جشنواره فیلم فجر را روشن و بازار رقابت را گرم می کنند. امسال در غیبت چهره های تاثیرگذار سینمای ایران در سال های شصت و هفتاد، بازار رقابت را کارگردان های جوانی گرم می کنند که به فیلم هایشان امید بیشتری وجود دارد. در سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر هم باید چشم به راه فیلم های نسل تازه بود. نسلی که روزگاری روی صندلی های سینما تماشاگر فیلم های نسل اول و دوم سینماگران پس از انقلاب بودند و امروز به این رقابت شور و گرما می دهند.