این روزها فوتبال ایران بیشتر از اینکه در مستطیل سبز پیگیری شود، معطوف شده به بیانیه نویسی و گویی هرچقدر بیشتر داور و فدراسیون و سازمان لیگ را تحت فشار بگذاری، موفق ترهستی. انگار تمامی ندارد. بیانیه نویسی های فوتبال ایران را می گوییم که نه تنها به قوت خود باقی است، بلکه درهمه جا ریشه دوانده. از تیم های دسته اولی که شاید صدای شان کمتر شنیده می شود تا تیم های بالا و پایین جدول لیگ برتر. کمتر هفته ای است که بیانیه ای از سوی یکی از باشگاه ها منتشر نشود. انگار که باشگاه ها به جای مسابقه در زمین، برای بیانیه نویسی مسابقه گذاشته اند. هرچند این رسم بین برخی مربیان هم وجود داشت و زمانی بیانیه های شماره دار مایلی کهن وقلعه نویی را علیه یکدیگر می دیدیم و در زمان سرمربیگری کی روش در تیم ملی هم این مربی پرتغالی با بیانیه های هرروز علیه کسی موضع می گرفت. موضوعی که دیگر تبدیل به یک فرهنگ در فوتبال ایران شده و کسی هم نیست مقابل این اتفاق را بگیرد یا راه حلی برای تغییر این فرهنگ داشته باشد. در اینکه برگزاری لیگ ایرادهای فراوانی دارد اشتباهات داوری زیاد شده و با حرفه ای شدن فاصله داریم، شکی نیست، اما کدام رفتار مربیان یا باشگاه ها با حرفه ای گری سنخیت دارد؟ به خصوص آنهایی که دم از حرفه ای بودن می زنند و هر روز با نیش و کنایه واژه لیگ حرفه ای را زیر سوال می برند چه زمانی رفتار حرفه ای از خود نشان داده اند جز هنگام عقد قرارداد و قراردادن صفر مقابل رقم دستمزدشان؟ انگار سیاست فدراسیون فوتبال مقابل ایجاد این فضای مسموم سیاستی جز سکوت نیست. سیاست فدراسیون نگاه کردن به این بیانیه هاست تا هرروز همه به خودشان اجازه بدهند به این فضای مسموم را گسترش بدهند.