درحالی که در سال های ابتدایی پس از پیروزی انقلاب حتی تا اوایل دهه 70 و دوران فعالیت مجلس پنجم، رقابتی که میان جریان های راست و چپ وجود داشت، براساس قاعده اعتقاد و وفاداری به نظام پیش می رفت و زمانی که احیانا اختلاف نظرهای سیاسیون به نقطه انفصال نزدیک می شد، این قاعده برادری ها و ارزش ها را حفظ می کرد. بنابراین تا دهه های نخست انقلاب شاهد افشاگری ها و بداخلاقی های سیاسی نبودیم. این درحالی است که در جریان انتخاب رییس مجلس پنجم شاهد بودیم که آقای ناطق نوری به عنوان عضوی از جناح راست و جامعه روحانیت مبارز و آقای مهدی کروبی به عنوان دبیرکل مجمع روحانیون مبارز و عضوی از جناح چپ با وجود رقابت سیاسی جدی و شدیدی که داشتند اما رفیق بودند و هرگز اجازه نمی دادند این رفاقت خدشه دار شود. در واقع این رقابت ها از طرفی منجر به شادی و نشاط سیاسی در جامعه می شد و همزمان، به دلیل همان رفاقتی که در بطن و متن آن رقابت ها دیده می شد، منجر به انسجام و همدلی بیشتر مردم نیز می شد. با این همه از زمانی که شورای نگهبان مانع از حضور فعالان حاضر در یک جریان سیاسی خاص را بی توجه به صلاحیت و توانایی شان، صرفا به دلیل سلایق سیاسی و جناحی شان در انتخابات مختلف شد، دیدیم که رفاقت های میان فعالان این دو جریان سیاسی رفته رفته کمرنگ تر شد. با این همه نقطه اوج این روش های غیردوستانه و حذفی، مربوط به زمان روی کار آمدن احمدی نژاد بود. در واقع آقای احمدی نژاد به دلیل رفتارهایی که داشت، تمامی این قواعد سیاسی را برهم زد و دیدیم حتی بعد از تلاش هایی که برای حذف جریان اصلاحات به عاملیت احمدی نژاد صورت گرفت، باز هم او آرام نماند و سعی کرد آتش اختلافات را فروزان تر کند… آتشی که در ادامه دامن خود اصولگرایان را نیز گرفت و کار به جایی رسید که احمدی نژاد در صحن علنی مجلس اقدام به افشاگری علیه علی لاریجانی و دیگر اعضای خانواده لاریجانی کرد و این روش حذفی و تخریبی در ادامه علیه آیت الله هاشمی رفسنجانی نیز به کار گرفته شد. در نتیجه شاهد بودیم در دهه های 80 و 90 برادری، اخوت و رفاقت کمرنگ شد و روش های رقابت سیاسی ناسالم عملا به بی اعتمادی مردم در وضعیت کنونی انجامید.