من همیشه تنها هستم. تقریبا هیچ دوستی ندارم. نه اینکه هیچ وقت دوستی در زندگی ام نداشته ام، اما دوستی هایم خیلی کوتاه بوده اند. در واقع خیلی طول نکشیده اند. چندباری توی مدرسه سعی کردم با همکلاسی هایم دوست شوم اما بعد از مدت کوتاهی آنها راهشان را کشیدند و رفتند و با کس دیگری صمیمی شدند. من باز تنها ماندم. وقتی به پارک یا میهمانی می رویم هم خیلی دلم می خواهد با بقیه دوست شوم و با هم بازی کنیم اما هیچ وقت این اتفاق نمی افتد و به خاطر همین من بچه غمگینی هستم.

شاید اینها حرف های دل شما هم باشد، شاید هم برعکس، به نظرتان خیلی عجیب برسد که کسی نتواند برای خودش دوست پیدا کند. اگر جزو آن دسته هستید که دوست پیدا کردن برایتان سخت است، بهتر است کمی روی رفتارهای خودتان دقت کنید. مثلا ممکن است شما آدم خجالتی و کمرویی باشید و نتوانید زیاد با بقیه ارتباط برقرار کنید. یا اینکه زیادی حساس هستید و دوستتان هرکاری بکند، زود از دستش ناراحت می شوید و با او قهر می کنید. اگر چنین آدمی هستید، طبیعی است که دوستانتان را کم کم از دست می دهید. شاید هم شما آدم قلدری باشید و به بقیه زور بگویید. این طوری البته دوستانی همیشه دور و برتان هستند اما نه دوست واقعی، آنها در واقع از شما می ترسند و بالاخره روزی تنهایتان خواهند گذاشت. حالا که با این خصوصیات آشنا شدید، بهتر است کمی بیشتر درباره اش فکر کنید. شاید از همین امروز تلاش کنید دیگر خجالتی، حساس یا قلدر نباشید.