آنچه هوشنگ ابتهاج(سایه) سال ها پیش سروده «پیمانه پیمانه خوانده ایم و زمزمه کرده ایم…» کارکردی بیش از نوشتن بر کارت های یادبود و وبلاگ دارد. شعر و داستان آفرینشی یگانه است؛ راهی برای رهایی از زمان، مکان و گرداب شرایط است.

از این روست که شعر و داستان در جامعه، حتی در دشوارترین روزها آفریده می شود، می زید و جان های خسته و تشنه را برای مبارزه با تاریکی، سرما و تحریم پرتوان می سازد. شعر ایرانی در پیشینه تاریخی اش هم خشم هم فسردگی، هم ترس هم دلیری، هم تلخی زهر هم شیرینی شادی را بازنمایی کرده است. شعر نو و شعر سپید هم درمبارزه با بیدادها و هم درکارزار بالندگی جاری بوده است. با همه فراز و نشیب های اقتصادی و همه جفایی که بر نویسنده و نوشته ها رفته باشد، هنوز داستان نویس به مثابه کنشگر اجتماعی، هنر و کار فرهنگ را به میدان پاسداری از امید و تلاش برای کاری کردن می آورد.