هوای تهران که صاف می شود و مردم شهر که خیابان های شلوغ را جا می گذارند و به راه های دور می زنند، خوره می افتد به جانم برای کشف کوره راه ها و پس کوچه های شهرم. راه می افتم سمت ده ونک، خیابان شیخ بهایی را به سمت بالا گز می کنم و از کوچه امامزاده وارد روستای کوچکی می شوم که دیگر روستا نیست. می پیچم سمت دکان های انتهای خیابان و بعد حیران می ایستم و نگاه می کنم به نوری که از بالای دیوارها می ریزد وسط کوچه، نه دیگر از آن کفاشی عتیقه ته خیابان خبری هست و نه چیزی از خرازی آقای گودرزی مانده و نه بستنی فروشی هست که بستنی هایش را توی یخدان کوچکش بیاورد و بگذارد وسط میدان. فقط خیاطی آقای بالودی را می شناسم