مجتبی ذوالنور نماینده اصولگرای قم در مجلس که طراح استیضاح رئیس جمهوری است اخیرا در مصاحبه ای با افتخار اعلام کرده که در تهیه این طرح با هیچ کس مشورت نکرده و به عنوان یک نماینده مجلس تشخیص داده باید این کار را انجام دهد. بیراه نیست اگر گفته شود یکی از دلایل عدم استقبال حتی همفکرانش از این طرح هم همین عدم مشورت باشد اما قاعدتا دلیل محکم تر دیگر سبک و سنگین کردن پیامدهای کار است که زمینه ساز بی توجهی قریب به اتفاق نمایندگان به این موضوع شده است. این طرح اگر چه در نطفه ماند و راه به جایی نبرد اما زوایای قابل تاملی دارد که منطق و رویکرد جریان مخالف دولت را بخوبی آشکار می سازد. در ماه های اخیر این طیف بسیار بر دولت خرده گرفته اند که چرا در برابر بد عهدی امریکا از برجام خارج نمی شود یا چرا در پی تصویب لوایح 4 گانه مرتبط با اف ای تی اف است. اینکه انتقاد حق آنهاست قابل انکار نیست اما اینکه منتقدان راهکار جایگزین و البته عملیاتی نسبت به موضوع محل نقد داشته باشند هم انتظار گزافی نیست. حال آنکه از سوی این جریان مخالف دولت آنچه پر رنگ تر و مشهود تر بوده تنها انتقاد بوده است و انتقاد. اینکه بعد از خروج از برجام چه باید کرد، یا برنامه آنها برای مراودات مالی با کشورهای دیگر حتی با دولت های دوست در صورت نپذیرفتن اف ای تی اف چیست سوال های بی جوابی است که البته همچنان ادامه هم دارد. گذشته از اینکه دولت فعلی منتحب مردم است و عقل حکم می کند سیاست ها و برنامه هایش باید تا پایان دوره ادامه یابد و این دیگران هستند که باید خود را با رای و انتخاب مردم هماهنگ کنند، نه آنکه منتخب مردم، سیاست های رقبا و مخالفان را در پیش گیرد، اساسا برنامه و راهکار مورد اتفاق و اجماعی از سوی مخالفان دیده نمی شود. تصمیم سازی فرآیند تعریف شده خود را دارد و بنیان و فلسفه تعریف چنین سازوکارهایی هم توجه به خرد جمعی، کار کارشناسی و بررسی پیامدها و اثرات آنها در عرصه عمل است. اینکه چهره شناخته شده جریان مخالف دولت با افتخار اعلام می کند طرحی با تبعات ملی را بدون مشورت حتی با همفکران خود تهیه کرده نشان دهنده رویکرد و منطق این جریان سیاسی است که رسالت خود را رویارویی با رقیب فرض کرده به هر قیمتی و در هر شرایطی. این روزها اگر چه کشور و مردم با مشکلات مختلفی دست و پنجه نرم می کنند و کسی هم دولت را مصون از اشتباه و نقد نمی داند، اما تصور اینکه چنین جریان فکری و سیاسی در روزهای سخت و مواجهه با فشارهای خارجی و داخلی عهده دار مدیریت کشور باشد، قابل تامل و بسیار محل نگرانی است. جریانی که ظاهرا باور دارد «اول باید مناره را بدزدد بعد چاه بکند».