تا آنجا که من دیده و شنیده ام شاعران نامدار، پیروزی ها و شادکامی ها را فرستاده پروردگار دانسته اند و ناکامی ها را گردن چرخ گردون و دور فلک انداخته اند. زمانه را بدعهد و خون ریز و تفرقه افکن خوانده اند و لعن و نفرین نثارش کرده اند. خود من تا همین چند سال پیش، هر بار که یاد دوستانی که ازآنها بی خبر بودم می افتادم، آهی از سر حسرت می کشیدم. بچه های دانشگاه، هم اتاقی های خوابگاه و مقنعه سفیدهای دوران ابتدایی. با خودم فکر می کردم که حالا کجا هستند؟ چه می کنند؟ یاد من می افتند؟ به خودم قول می دادم که اگر یک بار دیگر پیدای شان کنم دیگر نگذارم که زمان گم شان کند. همه را دور خودم نگه دارم. فکر می کردم