روزی امام حسن مجتبی (علیه السلام) وارد اتاق مادرش، حضرت زهراء(علیها السلام) گردید، دید که مادرش در حال رکوع نماز است و برای مردها و زن های مومن با ذکر نامشان دعا می کند. گوش کرد، که دید مادرش فقط برای دیگران دعا می نماید و برای خویش، هیچ دعائی نمی فرماید، جلو آمد و اظهار داشت: ای مادر! چرا مقداری هم برای خودت دعا نمی کنی همان طوری که برای دیگران دعا می نمائی؟

حضرت زهراء(سلام الله علیها) پاسخ داد: ای فرزندم! اول ما باید به فکر نجات همسایه باشیم و سپس برای خود تلاش و دعا کنیم.(1)

و در حدیثی وارد شده است که: دعای مومن در حق دیگران مستجاب می شود و موقعی که انسان در حق دیگران و برای دیگران دعا کند، ملائکه الهی برای او دعا خواهند کرد، که حتما، دعای آنها مستجاب خواهد شد.