همین که خبر می رسید یکی رفته، لباس های تیره از کمد بیرون می آمدند و اطرافیان و آشنایان نه فقط به لباس و چهره که در درونشان هم عزادار می شدند و برای درگذشته سوگواری می کردند. این آیینی بود که برای همه یکسان بود، درست مثل خود مرگ که سراغ هر موجود زنده ای می آید و استثنایی در این مورد قائل نیست، سوگواری هم چنین حالتی داشت. از رهبر سیاسی گرفته تا چهره های مشهور هنری و مردم عادی، هر کس که می مرد، سوگواری اش هر قدر ظواهری متفاوت از دیگری داشت، اما در باطن همان سوگواری بود با همان روح حاکم بر دیگر سوگواری ها. خرما و حلوا بود و دوره های ختم قرآن و گلاب. همه از خوبی های متوفی می گفتند و ذکر خیرش بود