سایه مرگ در 97، مثل 96، مثل 95 و مثل هر سنه و عصر و قرن و دهه و دوره ای در کار بود و پر کار بود. خیلی از اهالی ادبیات و هنر را در سالی که گذشت از دست دادیم اما در این میان، یک مرگ، آن قدر بر مدار کاهش از اعتبار روزگار اصرار ورزید که اینجا از میان مرگ ها بر آن دست بگذاریم و درباره اش بنویسیم. این که هوشنگ آزادی ور، تصمیم گرفت رنج و اندوه را ابدی نخواهد و قرار بر مدار مرگ بگذارد و شش روز پس از ایستادن پای آن پنجره و خون پاشیدن پای آن درخت، تنهایمان بگذارد و برود، بزنگاه درد 97 است. او، شاعر یکی از درخشان ترین کتاب های شعر نیم قرن اخیر بود و مترجم دو کتاب ارزشمند تاریخ سینمای جهان و تاریخ تئاتر