مدرسه به مثابه ظرفی است که باید با مظروف خودش همخوانی داشته باشد. مظروف، نظام تعلیم و تربیت است و چون این نظام متاثر از فرهنگ است، بنابراین باید با فضای فیزیکی تناسب داشته باشد. فضای فیزیکی یعنی معماری که باید متاثر از فرهنگ جامعه باشد.

اکنون که صحبت از تحول بنیادین درآموزش و پرورش است و معتقدیم تحول باید در همه حوزه های تعلیم و تربیت ایجاد شود لاجرم باید در ظرف تعلیم تربیت و فضای فیزکی تحول جدی و بنیادی ایجاد کنیم.

این موضوع درسند تحول در زیر نظام فضا و تجهیزات پیش بینی شده و به تصویب شواری عالی آموزش و پرورش نیز رسیده و اکنون در دستورکار است. این تغییرات همه ابعاد فضای فیزیکی مدارس را در برمی گیرد از اندازه فضا گرفته تا کارکردها و معماری آن.

ما حکم کرده ایم که آموزش و پرورش به جز در موارد استثنا مدارس کوچک نسازد و به سمت ساخت مدارس بزرگ و متوسط برود که هم توجیه آموزشی و تربیتی و هم توجیه اقتصادی دارد. همچنین حکم کرده ایم مدرسه فقط نباید کلاس درس باشد بلکه باید مجموعه ای از امکانات آموزشی را دربربگیرد.

در سند تحول بنیادین آموزش وپرورش تاکید شده یادگیری فقط درکلاس درس اتفاق نمی افتد بلکه این یادگیری می تواند در محیط های مختلف باشد. به این ترتیب حتی راهروها یا حیاط مدرسه نیز می تواند موجب یادگیری شود.

دراین میان ساخت مدارس با معماری ایرانی نیز مورد تاکید است. ما باید نمادهای معماری ایرانی - اسلامی را در طراحی مدارس جست وجو کنیم. در معماری ایرانی استفاده از کاشی، خوشنویسی، استفاده از آجر و قوس ها موضوعیت دارد.

اگر این نمادها را درساخت مدارس به کار بگیریم، دانش آموزان قرابت بیشتری با فضای مدرسه پیدا می کنند، چون معماری ایرانی که متناسب است با فرهنگ و اقلیم هرمنطقه باعث ایجاد آرامش و امنیت می شود. اما متاسفانه بسیاری از مدارسی که به تازگی ساخته می شود، معماری مدرن دارند و بناهایی ایرانی محسوب نمی شوند.