17 اسفندماه سالروز درگذشت استاد برجسته موسیقی ایران است؛ هنرمندی که با نوای ساز خود روح تازه ای در شیوه نواختن سه تار دمید. استاد احمد عبادی یکی از چهره های شاخص و سرشناس هنر موسیقی ایرانی بود. فرزند میرزا عبدالله که خود از استادان پیشین موسیقی ایرانی بود و معروف است که ردیف موسیقی ایرانی را همین میرزا عبدالله به شیوه کنونی درآورد و از نوازندگان بنام تار و سه تار بود. استاد احمد عبادی کسی بود که تحولی بنیادین و ماندگار در هنر نوازندگی- سه تار- این ساز زیبای ایرانی به وجود آورد. هر چند که امروز استاد احمد عبادی را در زمره نوازندگان پیشکسوت و قدیمی به شمار می آورند و نام او در میان نسل جوان چندان آشنا و معروف نیست، اما بحق می توان استاد احمد عبادی را یکی از نوازندگان متجدد و نوگرا قلمداد کرد. چه در زمینه نوازندگی ساز سه تار و چه در زمینه آهنگسازی؛ به ویژه در آهنگسازی برای سه تار و آهنگ هایی که مخصوص این ساز زیبا نوشته و اجرا می شود. استاد احمد عبادی جزو اندک نوازندگانی است که نوای سازش سال هاست آرامش خوش دل های خسته مردمان این سرزمین است. اهالی موسیقی سنتی و مخاطبان خاص این موسیقی شیفته شنیدن نوای ساز او هستند و به استاد عبادی ارادت ویژه ای دارند. غیر از ویژگی های زیبای اخلاقی استاد عبادی که بنده سعادت دیدار ایشان را از نزدیک داشتم و شاهد آن بودم و هم اینکه از دوستان ایشان شنیدم، این اقبال کمی نیست که موسیقی و نغمه ها و نواخته های یک هنرمند بتواند بیش از شش یا هفت دهه مورد اقبال عمومی قرار گیرد و نوای روح بخش مردمان این سرزمین شود. عبادی از نسلی می آید که موسیقی ایرانی وام دار هنرمندان آن نسل است؛ نسلی که احمد عبادی ها، فرهنگ شریف ها، جلیل شهنازها، حسن ناهیدها و لطف الله مجدها و... را در دامان خودش پروراند. امیدوارم که مردم فرهیخته و علاقه مند به فرهنگ و خنیای ایرانی بیش از پیش با ساز این مرد بزرگ آشنا بشوند تا به درستی دریابند آنگاه که موسیقی ایرانی از ذهن و پنجه یک هنرمند راستین تراوش کند، می تواند چه تاثیری بر روح و روان مردم هنردوست این سرزمین داشته باشد، موسیقی ایرانی گنجینه ای گرانبها است. روحش شاد و یادش گرامی.