بهاء الدین محمدابن‏ حسین عاملی معروف به شیخ بهایی، از دانشمندان و علمای بزرگ سده دهم و یازدهم ایران است. بهاءالدین محمد در سال 953 هجری قمری در بعلبک لبنان متولد شد. پدرش، عزالدین حسین از پیشوایان و مشایخ معروف شیعه و از شاگردان شهید ثانی بود که پس از کشته شدن شهید ثانی به دست متعصبان سنی مذهب، همراه فرزندش بهاء الدین 13 ساله، جلای وطن کرده و راهی دربار بزرگ ترین حکومت شیعی مذهب جهان آن روز یعنی دربارصفویه شد. آنها ابتدا ساکن اصفهان و سپس راهی قزوین که در آن زمان پایتخت حکومت صفویه و محل گردهمایی دانشمندان شیعه بود، شدند. شیخ بهایی در قزوین، تحصیل خود را ابتدا در مکتب پدر و سپس نزد اساتید بزرگ آن شهر در رشته های حکمت و کلام، ریاضی، طب و... تکمیل کرد و پس از درگذشت پدرش در راه بازگشت از سفر حج، (بنا بر برخی روایات)، از سوی شاه طهماسب به سمت شیخ الاسلامی هرات منصوب شد و با درگذشت شیخ علی منشار، شیخ الاسلام معروف دربار صفویه، از سوی شاه عباس، عهده دار مقام شیخ الاسلامی و امور شرعی اصفهان شد. اما نزدیکی او به دربار صفوی و برعهده داشتن مسوولیت های دشوار مذهبی و سیاسی هرگز مانع توجه او نسبت به سایر علوم و کسب دانش و همچنین تربیت شاگردان برجسته و تالیف رسایل و کتب ارزشمند علمی و فقهی و کلامی نشد.

از شیخ بهایی حدود 95 کتاب و رساله بر جای مانده و به پاس خدماتش به علم ستاره شناسی، یونسکو سال 2009 را به نام او سال «نجوم و شیخ بهایی» نامگذاری کرد. شیخ بهایی در سال هزار خورشیدی در اصفهان درگذشت و بنابر وصیت خودش جنازه او را به مشهد بردند و در جوار مقبره علی ابن موسی الرضا(ع) جنب موزه آستان قدس دفن کردند.