«گاهی اوقات برای فهمیدن نیازی به دیدن نیست.» این جمله ای است که در صفحه دوم داستان «هشت و چهل وچهار» رمز خوانش خود را به مخاطب می دهد. برای فهمیدن این داستان باید به حواس دیگری رجوع کرد؛ همان طور که به هنگام خیال کردن، چشم فرو می بندیم. داستان از زمان حال نیاسان (شخصیت اصلی داستان) آغاز می شود که بر اثر حادثه ای در اتاق بیمارستانی خوابیده است. کتاب به فصل های کوتاهی تقسیم بندی شده که اگر چه هر کدام شان به طور مستقل بخشی از داستان را روایت می کنند، ولی وقتی به انتها می رسند، یک کل واحد را به نمایش می گذارند. هر یک از این فصل ها زمانی مستقل از دیگری دارد. اما آیا زمان، ساختاری یکپارچه همچون رودی رونده دارد؟