به نظر من فرایند تولید هنر، فرایندی است که در جریان آن هنرمند می تواند درک کند چه چیزی را لازم است زنده کند و چه چیزی باید در دنیا بماند. این مسئله پیش روی هنر و هنرمند است و من همواره شیفته و مسحور پاسخی بودم که هنر می تواند به این سوال بدهد، چه هنر و هنرمند از ایالات متحده باشد، چه از ایران یا از هر جای دیگر در جهان. همچنین این همان پاسخی است که من در سینمای خودم تلاش دارم به آن برسم. به نظرم بسیار هیجان انگیز است که هنر مرزها را نیز می گشاید و به ما اجازه می دهد که مسائل را از دیدگاه های مختلف ببینیم و به چالش کشیده شویم، افق های خود را گسترش دهیم و با دیدی بازتر به جهان نگاه کنیم. هنر همچنین ما را وامی دارد تا محبت و همدلی بیشتری به افرادی داشته باشیم که با ما متفاوت اند و پس زمینه متفاوتی با دیگران داشته اند.

وقتی این ویژگی دنیای هنر را در نظر می گیرم و به مسئله ای مانند رابطه میان ایالات متحده آمریکا و ایران نگاه می کنم که در حال حاضر بسیار شکننده است، سیاست را علت چنین مشکلاتی می دانم. آنچه در قلمرو هنر اتفاق می افتد، امری متفاوت است. در هنر، این چیزها اتفاق نمی افتد. هنر جهان را بهتر می کند. گاهی اوقات سیاست است که آسیب می زند و در واقع، این هنر است که می تواند مرهم بگذارد. اقامت در تهران برای من واقعا لذت بخش بود. این تجربه ای است که من هرگز فراموش نمی کنم و از جشنواره و مردم تهران برای چنین استقبال زیبا و خوشایندی بسیار سپاسگزارم.

* آندرئا پاللائورو، کارگردان و فیلم نامه نویس ایتالیایی ساکن لس آنجلس، برنده جوایز متعدد سینمایی از جشنواره هایی مانند ونیز، پالم اسپرینگز و مراکش است و فیلم هایی مانند «مدئاس» (2013) و «هانا» (2017- با بازی شارلوت رامپلینگ) را در کارنامه و اکنون فیلم «مونیکا» را در لس آنجلس در دست تولید دارد. این یادداشت را آقای پاللائورو هنگام حضور در جشنواره بین المللی فیلم فجر در تهران در اختیار روزنامه «شرق» گذاشت.