از همان بعدازظهری که منشی ام نامه را ترجمه کرد و گذاشت روی میز، حال خودم نیستم. گفتم جلساتم را لغو کند، در را ببندد و کسی را هم راه ندهد. نشسته بودم کنار پنجره دفترم، دود سیگارم را به دود شهر پیوند می زدم و خودم دل خودم را قرص می کردم. خودم را دلداری می دادم که مگر می شود کسی برود؟ مگر می شود کسی پول بدهد؟ نان از بازار لوطی گری دربیاوری و بگذاری وسط سفره عیاشی دشمنت؟ نه کسی پول نمی دهد... اما امروز که شنیدم دیشب جشن با پول هم کسوتی هام برگزار شده ته دلم خالی شد. از صبح انگار چند زن با لباس روستایی کف دلم تشت و لگن پهن کرده اند و نشسته اند به رختشویی. رخت چرک نظامی انگلیسی چنگ می زنند.