باید به تهیه کننده ها، نویسنده ها و کارگردان ها گفت که موقع آن رسیده که برای تهیه سریال های تلویزیون از آپارتمان ها بیرون زده و از سوژه های اجتماعی-سیاسی دراماتیک و جذابیت محیطی که خداوند خلق کرده بیشتر و بیشتر استفاده کنند.

اگر به محصولات تلویزیونی کشورهای همسایه نگاهی بیندازیم، می بینیم که آنها خوب بلد شده اند که چگونه از جاذبه های بصری برای جذب مخاطب استفاده کنند. آنها که سال ها بعد از ما تولیدات تلویزیونی را شروع کرده اند دریافته اند رمز جلب مخاطب خیلی وابسته است به جاذبه های دیداری ولی در اینجا مدام درجا می زنیم.

مخاطبان روزگار ما بخش عمده زندگی شان در آپارتمان می گذرد و این که انتظار داشته باشیم از سریال هایی استقبال کنند که کاملا آپارتمانی هستند چنان که باید منطق پذیر نیست. تلویزیون باید پا را فراتر گذاشته و از نوآوری استقبال کند.

وقتی مدام سریال های ما داخل آپارتمان روایت می شود، مسلما بیننده خسته شده و همین یکنواختی و خستگی باعث می شود که به تماشای شبکه های ماهواره ای که از ترفند زیباشناسی محیطی و رنگ آمیزی استفاده می کنند، بنشیند.اگر کمی تحقیق و جست وجو کنیم متوجه می شویم که سریال هایی در جهان مطرح می گردد که به سراغ سوژه های بیرونی و جهانشمول می روند. نمونه ای مانند سریال «چرنوبیل» که خیلی هم سروصدا کرده نشان دهنده همین واقعیت است.

با کیفیت این سریال و راست و دروغش کاری نداریم. مساله آنجاست که به سراغ سوژه ای بکر در منطقه ای رفته اند که حرف و حدیث درباره اش فراوان است.خوشبختانه سرزمین ایران و تاریخش مملو است از اتفاقات سیاسی-اجتماعی دراماتیک که می تواند زمینه تولید سریال های خوب شود. از این اتفاقات دراماتیک غافل نمانیم و آنها را در دل تصاویری زیبا و چشم نواز به مخاطب عرضه کنیم.