در سال های گذشته همواره اشاره به بخشی از تاریخ ایران و برسازی آن در ابعاد سینمایی مناقشه برانگیز بوده است. کافی است هنرمند یک برهه تاریخی را از منظر خود به تصویر کشد تا مورد حمله منتقدانش قرار گیرد و متهم به تحریف تاریخ شود؛ بدون آنکه بپذیریم یا باور داشته باشیم سینما خاصیت تاریخ دانی را داشته باشد. در سوی دیگر، برخی منتقدان با رد حافظ تاریخ بودن سینما، این هنر را تنها یک بستر برای بازی هنرمند با تاریخ می دانند.

با این حال فضای ایران چندان برای بازی هنرمندانه با تاریخ مساعد نیست. همه چیز باید برابر با همان دنیای تجربه شده باشد و آن هم با یک قرائت مشخص. قضیه برای عصر معاصر هم سخت تر می شود. تصویری که نمی توان در دل آن خدشه ای وارد کرد و بدان ورودی انتحاری داشت. باید دست به عصا رفت تا مبادا انتقادهایی از جنس مخالفان «اژدها وارد می شود» بر سرت خراب شود.