فقیهان شیعه پس از سقوط سلطنت صفوی نقش و جایگاه متفاوتی یافتند. آنان در دوره قاجاری به تکوین نظریه ولایت دوگانه علامه محمدتقی مجلسی همت گماشتند؛ نظریه‎ای که فقیهان را در مقام دارندگان ولایت شرعی حلقه واسط میان توده‎ها و نهاد سلطنت قرار می‎داد، اما همراهی آنان با نهاد سلطنت را مشروط می‎کرد. در واقع نهاد سلطنت بسته به اعمال و اقداماتش مشروعیت خود در امور دنیوی را از فقیهان اخذ می‎کرد. همین مساله موجب می‎شد فقیهان در برهه‎های مختلف اعتراضاتی نسبت به سلطنت قاجاری داشته باشند. نکته‎ای که در نگاه محمدحسن‎خان اعتمادالسلطنه، مورخ دربار ناصری، به قائل ‎بودن برخی فقیهان به بقای مشروعیت سلطنت صفوی تعبیر