«سرخپوست» علاوه بر رویارویی مخاطب با دغدغه ای اجتماعی، به بررسی مفاهیمی بنیادین تر مانند عدالت، قانون و آزادی می پردازد. فیلم با زندان آغاز می شود و در ادامه با ورود مددکار، چالش هایی اساسی ایجاد می کند و ضمن تهییج عاطفی مخاطب، او را تا انتها، مشتاق و همراه خود پیش می برد. این روایت آنچنان عواطف تماشاچی را درگیر می کند که داوری میان مجری قانون (زندانبان) و مجری عدالت (مددکار)، تبدیل به کار سختی شده و همین مساله بارزترین نکته ای است که سرخپوست را از آثار اجتماعی چندسال اخیر متمایز می کند. کارگردان توانسته از زوایای متفاوت و با روایتی پدیدارشناسانه، نمادهای قدرتمندی برای ایجاد بحث پیرامون آزادی، عدالت و قانون را تولید کند. در بسیاری از سکانس ها،هنگام تصمیم گیری برای آزادی، شاهدیم که چگونه عدالت (مددکار) و قانون (مامور زندان) که درگیر سوژه خود هستند، عدالت برای هریک از آن ها، شامل شیوه متفاوتی می شود و هرکدام را در موضع تقابلی با یکدیگر قرار می دهد؛ به صورتی که ازهمان ابتدا، زندانبان دنبال پیدا کردن زندانی و مددکار به دنبال توضیح دلایل بی گناهی اوست و در نهایت مددکار با نشان دادن میزان اعتماد زندانیان به خودش و با دیالوگ«با مهربونی جهنم هم بهشت می شه» به زندانبان می فهماند که برای پیداکردن زندانی، باید به مددکار اعتماد کند. درواقع این روایت، نشان می دهد که اجرای قانون بدون همراهی عدالت، نافرجام است. فرصتی که مددکار برای فرار زندانی فراهم کرده باعث می شود زندانبان شاهد حقایقی درباره زندگی زندانی شود و ابعاد مختلف مجرم را با نگاه دقیق تری مشاهده کند. این مشاهده تا جایی پیش می رود که علاقه عاطفی و شخصی او به مددکار و شنیدن روایت ها، در نهایت حیرت، منجر به نجات زندانی از تعقیب و گریز زندانبان می شود و نشان می دهد که قرارداد اجتماعی می تواند غیرمطلق و در برخی مواقع ناعادلانه باشد و ابعاد مختلف شخصیت مجرم را نادیده بگیرد.