انسان موجودی اجتماعی است، اما یکی از مسائلی که برخی افراد با آن روبه رو می شوند ترس از معاشرت و ترس از گفت وگو و حرف زدن با دیگران است. این افراد اغلب خجالتی به نظر می رسند و در بزرگسالی رفتار اجتماعی آنها متناسب با سن شان نیست.

اضطرابی که افراد در حضور در اجتماع تجربه می کنند در بیش از 12 درصد جمعیت وجود دارد و طبیعی به نظر می رسد، اما بعضی از افراد در ارتباط با اطرافیان و همسن و سالانشان دارای مشکلات بسیار جدی از قبیل احساس اضطراب یا ترس شدید هستند و بیشتر زندگی خود را در حالت انزوا به سر می برند و از داشتن روابط اجتماعی پرهیز می کنند.

بیشتر افراد وقتی برای اولین بار در جمعی حضور پیدا می کنند ممکن است ابتدا احساس راحتی نداشته باشند یا زمانی که برای اولین بار کنفرانس می دهند یا می خواهند جلوی جمع صحبت کنند، استرس دارند، اما این حالت ها رفته رفته کاهش می یابد و با تکرار فرد به تسلط می رسد. اما برخی از افراد مشکلشان فراتر است و بنابر این دلایل از حضور در جمع فرار می کنند:

اضطراب اجتماعی

اعتماد به نفس پایین

ترس از تمسخر

ترس از تایید نشدن

ترس از محبوب نبودن

احساس عدم امنیت در جمع

ترس از مورد ارزیابی قرار گرفتن و احساس بی کفایتی

و همچنین این نوع رفتار گاهی به دلیل بزرگمنشی بیش از حد و احساس فخرفروشی و بالاتر بودن از دیگران، ایجاد می شود.

در اضطراب اجتماعی فرد احساس می کند که وقتی در جمع شرکت کند، توسط دیگران مورد بررسی قرار می گیرد و این افراد تمایلی برای آغاز ارتباط با دیگران ندارند و اگر در جمع نیز شرکت کنند، اغلب صحبت نمی کنند یا مدام مراقب واکنش و رفتار دیگران هستند و پس از این که جمع را ترک می کنند، روزها و ساعت های طولانی به اتفاقاتی که در آن جمع رخ داد فکر می کنند و اغلب از رفتار و عکس العمل خودشان راضی نیستند.

این افراد از خطای شناختی رنج می برند و ذهن آنها اتفاقات کوچک و ساده را بزرگنمایی می کنند و مشکلات را تعمیم می دهند و از این که در یک جمع مرکز توجه باشند گریزان هستند. آنها نمی توانند حتی در جمع به راحتی غذا بخورند یا مکالمه تلفنی داشته باشند. برای درمان لازم است تا از رفتاردرمانی و درمان های شناختی بهره گرفته شود.