«من انسان نیستم، دینامیتم!» فردریش نیچه شهره است به چنین لاف زنی هایی، با این حال اکثر آثارش لحنی فروتنانه دارند و جملاتش همواره ساده، سرراست و کاملا رساست. به طور مثال به حمله مشهورش به «انسان های نظری» در کتاب اولش «زایش تراژدی»، منتشر شده در سال 1872، بنگرید. نیچه می گوید انسان های نظری هر چیزی را که درباره «ادبیات جهان» لازم باشد می دانند، آنها می توانند «دوره ها و سبک های مختلف ادبیات جهان را نام گذاری کنند؛ همان طورکه آدم ابوالبشر حیوانات را نام گذاری می کرد». اما به جای «غوطه ورشدن در سیلاب سرد هستی» صرفا خود را قانع می کنند به «بالا و پایین رفتن عصبی در ساحل رودخانه هستی».