در دو، سه سال اخیر بخشی از کارم باعث شده که بتوانم به تعدادی از شهرهای ایران سفر کنم. منظورم از شهر لزوما مراکز استان ها نیستند؛ شهرهای کوچک و بزرگی که لابد بر اساس قواعد کشورداری شامل ویژگی های شهر شده اند. معمولا بعد از ساعات پایان کارگاه کنجکاوانه داخل هر شهر قدم می زنم و ساختمان ها و امکانات شهری و سیستم اجتماعی و روابط روزمره اهالی شهر را نگاه می کنم. شهرهایی را دیده ام که جز خیابان اصلی شهر مابقی خیابان هایش خیلی خیابان به حساب نمی آمده، شهرهایی که چراغ راهنمایی و رانندگی برایشان مفهومی نداشته، شهرهایی که نیمکت یا سطل زباله در پیاده روهایش پیدا نمی شده، شهرهایی که کتاب فروشی یا دکه روزنامه فروشی در آن (آه! در اینجا دچار اندوه روشنفکرانه می شوم و از موضوع درمی گذرم)...، اما در کمال شگفتی در همه این شهرها مکانی وجود داشته با تابلوی بزرگ کافی شاپ.