تقریبا دو ماه است که لیگ برتر فوتبال ایران به پایان رسیده و مجبور نیستیم هر هفته هشت بازی لیگ برتر را دنبال کنیم تا معلوممان شود کدام تیم صدرنشین می شود و کدام تیم قعرنشین. البته این اجبار، جبری است دامنگیر فوتبالدوستان ایران؛ جمعیتی که از قضا بسیار پرشمار است و دست کم نیمی از مردم ایران را شامل می شود. خاموش بودن چراغ لیگ برتر، شاید به سود فوتبال ایران نباشد ولی قطعا به سود آرامش افکار عمومی جامعه ایران است. اینکه مجبور نیستیم هر هفته، یا هر دو هفته یک بار شاهد فحاشی و خشونت فراگیر لیگ برتر باشیم، نوعی سلامت روانی و آسایش ذهنی را نصیب ما می کند. از تنش های بیهوده مابین بازیکنان، مدیران و مربیان