در شرایطی هستیم که آنچنان بیماری و دشواری تولید تئاتر در ایران (در دو شیوه عمده کمدی و نیمه موزیکال) رشد سرطانی کرده که نمی توان نقد را فارغ از دیدن این جریان به نگاهی در خود معطوف کرد. نقد «متن محور» و «اجراپسند» در این روزها چشم بستن بر حفره هایی است که روزبه روز بیشتر دارد اجرا ها را در خود می بلعد. شرایط به صحنه بردن تئاتر به شیوه خصولتی در ایران خود دروغ طنزآمیز آشکار/ پنهانی است؛ یعنی کاری که بتواند بازده اقتصادی و گردش مالی و «فایده» داشته باشد و حرفی نصفه ونیمه را هم به خورد مخاطب بدهد و از معیارهای دولتی هم عبور نکند. پس به جای تمرکز بر بحران ها و مسائل درونی و کمتر پرداخت شده مسیری