دیدن کارت پرواز مهدی رحمانی را پیشنهاد می کنم، نه فقط بخاطر سوژه ناب و پرداخت حرفه ای اش و نه تنها به دلیل بازی های درست و تاثیرگذار بازیگرانش (خصوصا ندا جبراییلی) و نه به دلیل کمیاب شدن فیلم جدی اجتماعی خوب که داد نمی زند و شعار گل درشت نمی دهد در این هجوم فیلم های شبیه به هم اکران سینمای ایران؛ بلکه به این دلیل که تماشا و نقد و بررسی جدی فیلم مستقل اجتماعی که با ویترینش تماشاگر را گول نمی زند، را وظیفه همه کسانی می دانم که نگران از دست رفتن نگاه جدی در سینما هستند.