اکنون که جنگل های هیرکانی به ثبت جهانی رسیده اند شاید بتوان برای حفاظت از آنها از جامعه بین الملل مساعدت و کمک های بین المللی تقاضا کرد؛ همان طور که برزیل برای حفظ جنگل های آمازون این کار را می کند و جامعه بین المللی برای حفظ جنگل های آمازون به میدان آمده است.

محدود کردن معیشت مردم به بهانه ثبت جهانی جنگل های هیرکانی نه عادلانه است نه به شکل کامل امکان پذیر و نه قابل دستیابی. اما تقاضای مساعدت مالی و تکنیکی از جامعه جهانی برای حفاظت از این جنگل ها می تواند هم عادلانه باشد و هم با توجه به تجربه جنگل های آمازون، قابل دستیابی و انجام شدنی. به عنوان مثال تنها دولت نروژ از سال 2008 حدود یک میلیارد دلار برای حفاظت از جنگل های آمازون به برزیل کمک مالی کرده است.

اگر جنگل های هیرکانی میراث جهانی هستند، کل دنیا باید در حفاظت از آنها مشارکت کنند نه اینکه این انتظار را فقط از مردم محلی، دامداران و شمال کشورنشینانی که معیشت شان وابسته به جنگل است، داشته باشیم. بنابراین به جای اینکه از عنوان «میراث جهانی» به عنوان اهرم فشار بر مردم محلی استفاده کنیم، آن را به عنوان اهرمی برای مطالبه گری از جامعه جهانی به کار بگیریم.

در این راستا شاید خوب باشد در کنار تقاضا برای خروج دام از جنگل و توقف بهره برداری از جنگل که سبب صدمه به معیشت مردم محلی می شود از دولت تقاضا کنیم تا برنامه ای برای جلب مشارکت جامعه جهانی در حفاظت از جنگل های هیرکانی تدوین کند. ایجاد معیشت پایدار برای مردم و فروش چوب و فرآورده های چوبی ارزان قیمت توسط کمک های جامعه جهانی شاید راه حل های عادلانه تری باشند تا اینکه بار حفاظت را تنها به دوش مردمی بیندازیم که این روزها با سختی زندگی خود را می گذرانند.